Bir Gün Öyle Bir Gün Böyle

Bir gün, sabah güneþine döndü yüzüm,
Yeni bir umudun tomurcuðunda açýlýrken ruhum,
Göz kapaklarýmda bir baharýn izi,
Sanki dünya benim için yeþermiþ gibi...

Bir gün, gözümdeki ýþýk kaybolur,
Sislerin ardýna saklanýr güneþ,
O gün sanki gökyüzü düþer üstüme,
Yükü omuzlarýmý ezer, ruhumu daraltýr...

Her sabah bir oyun, her akþam bir aðýt,
Sahi, hangi gölgede saklý kaldý o eski günler?
Hangi þafakta býraktýk içimizdeki çocuðu?
Bir gün öyle, bir gün böyle derken,
Kendi gölgemizle mi kaybolduk sahiden?

Bir gün, yüreðim sevdayla yanar,
Gözlerimde ateþler, dudaklarýmda þarkýlar,
Her dokunuþ bir masal gibi gelir,
Gözlerinin içinde kaybolurum yeniden...

Sonraki gün, o aþkýn külleri savrulur,
Bir boþluk, bir eksiklik kaplar kalbimi,
Kendi sessizliðimde yankýlanýr adýmlarým,
Düþlerimden kaçan hayaller gibi, daðýlýp gider...

Her bir his, yamaçtan yuvarlanan taþlar gibi,
Bir gün dorukta, bir gün derin vadilerde,
Öyle sert, öyle keskin, birdenbire düþer,
Bir gün öyle, bir gün böyle, nereye varýr bu izler?

Bir gün, dimdik dururum zorluklara karþý,
Her darbede yeniden doðarým küllerimden,
Bir savaþçý gibi çýkarým karþýlarýna,
Gözlerimde kararlýlýðýn alevi savrulurken...

Ama bir gün gelir, yenik düþerim sessizliðe,
Tükenmiþliðin gölgesinde kaybolurum,
Yüreðime aðýr basan yükler,
Beni yerde, toprakla buluþturur...

Baþýmda kasvetli bulutlar,
Gözlerimde tükenmiþ bir sabýr,
Bir gün öyle güçlü, bir gün yýkýk,
Öyle bir rüzgar ki, alýr götürür umutlarýmý...

Yine de her seher vaktinde,
Bir küçük ýþýk bulurum karanlýkta,
Bir çið tanesi gibi parlak ve masum,
Bir gün o ýþýk, bir güneþ olur belki...

Her yeni sabah, içimde filizlenir umut,
Düþsem de kalkarým tekrar,
Bir gün baharý özlerim, bir gün kýþa razý,
Ama her mevsim kendimle yeniden buluþurum...

Her düþüþ, bir öðretmen gibi,
Bana sabrý ve direnci fýsýldar,
Düþmemek için deðil,
Düþtüðüm yerden öðrenmek için kalkarým...

Bir gün öyle, bir gün böyle derken,
Kendi içimde bulurum huzurun izlerini,
Yüzleþtiðim her acý, her eksiklik,
Beni ben yapan taþlar gibi oturur yüreðime...

Ve nihayet, bir gün gelir ki,
Baþýmý vururum yere, teslim olurum,
Topraða gömerim kibirlerimi, korkularýmý,
O an, yenilgi deðil, bir yeniden doðuþtur bu...

Her þeyin ötesinde, kendime sarýldýðým an,
Yüceliði bulurum kendi düþüþlerimde,
Çünkü her yarada saklý bir hayat dersi vardýr,
Her çeliþkide, her savrulmada bir hakikat gizlidir...

Erol Kekeç/13.11.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: