Saat tam on... Giyinmem için verdiler bir önlük, Masamýn üzerinde duruyor günlük. Bir iki cümle karaladým, Belki bu son.
Günahlarýmla birlikte, Soyundum anadan üryan. Ve giyindim mavi bir kefen... Tekerlekli bir sedye, Yatýrdýlar üstüne; Giderken utanýyorum herkesten.
Dördüncü katta durdu asansör, Kocaman puntolarla: "Ameliyathane Girilmez" yazýyor. Her þey burada bitecek ya da baþlayacak Korkmuyorum gülüm, Nasýl olsa var ölüm...
Ne kadar soðuk burasý,buz... Ýliklerime kadar üþüyorum. Ýki doz, Vurdular narkoz. Hayatým bir sinema þeridi, Göz kapaklarým bir ton þimdi. Boþluklara düþüyorum... Düþüyo...düþü...düþþþ..þþþþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
maviye sürgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.