Ben baran...

Gecenin zifiri karanlýðýnda...
Ölüm ile yaþam arasýndaki...
Araftayým...
Peþi sýra kýyametler kopuyor...
baðrýmda.
Ölümün soðuk nefesini soluyorum.
Hiç olmadýðý kadar dibe vuruyorum.
Bir þeyler boðazýma düðümleniyor...
Nefesimi týkýyor.
Caným dizlerimde...
Halim Yok, derman’ým yok.
Çarem yok.
En kötüsü’de ne biliyor’musun?
zamaným hiç yok.
Býçak gibi solumdan saplanmaya...
baþlýyor.
Sesi,kokusu, saçlarý, elleri...
Tavana kitleniyor gözlerim...
asýlý kalýyorum saatlerce...
Duygularýmla pençeleþiyorum.
Varlýðýmla dövüþüyorum.
Anýlarým’la savaþýyorum.
Hayallerimi asýyorum.
Umutlarýmý gömüyorum.
Yokluðuna yeniliyorum.
Sessizliðin girdabýna dalýyorum.
Hayalinin deryasýnda boðuluyorum.
Yok oluyorum.
Nefessiz ve Sessiz, sessiz...
ölüyorum.
B__T_✍️
Sosyal Medyada Paylaşın: