Beni Sen Kokar Güllerle Uyandır
Hangi kuyu, benim sabrýmý taþýr?
Hangi yýldýz bana yol gösterir?
Kalbimde yükselen bu yangýný hangi umman söndürür?
Ýzin ver aksýn sessizce kalemimden kelimeler,
Dinlenmeye çekilsin ruhumun kýþ görmüþ daðlarý,
Beni gözlerinde þifala…
Hangi deniz bir gemiyi bekler, bilirim…
Hangi gök bulutsuz yas tutar anlarým…
Ve hangi gülü hiç doðmadan soldururlar, hissederim…
Griye dönen kâbuslarýn endiþesini sen bitir,
Ve özleminle beni sen uyandýr razýyým,
Yeter ki sen ol…
Yýkýk bir kentin en tenha sokaklarýnda,
Özlemin izini taþýyan bu taþlarda,
Güneþ doðsun diye yakýlmýþ bir dua,
Aðýr aðýr döner geçmiþin sisli yamaçlarýnda,
Gözyaþlarýna ekilen çiçekler açar,
Yeter ki beni dönüþlerinle sar…
Sabrýn çatlayan damlasýnda,
Özgürlüðe sarýlmýþ bir tomurcuk büyür.
Hangi acýnýn izinde,
Hangi bekleyiþin “umut” diye filizlendiðini bilirim…
Bir hayalin kýyýsýnda dalgalar yükselirken,
Beni içindeki çocukla buluþturur “hasretin”…
Siyah bir bulut sokulur usulca,
Ay söner göðün içinde,
Hüzün akar gözlerimde
Ve bir sükût sarar düþlerimi,
Beni bir gülüþünle yaðmurlandýrmaný beklercesine…
Sensizliðimi hissedebilirsen eðer,
Kutsanmýþ bir sabah vaktinde,
Tenime usulca dokun saçlarýnla
Ve ellerinle düðümle,
Bedenimde sevinçle büyüyen bir çocuk masumiyetiyle
Beni sen kokan güllerle uyandýr!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.