Ey ruhumun sarp daðlarýnda yanký bulan! Sessizliðin tenhalara dokunduðu saatlerdeyim… Gölgesine sýðýndýðým karanlýk bir zindan, Ýçime ince ince sýzan yokluðun ayazýndayým, Ve her nefeste firar edip yakarken yaramý… Sonsuza giden bir yolun niyazýndayým...
Duaya yönelen benliðim raksediyor yüzümde sen sen diye, Ve gözyaþlarýmý yüklediðim bir fýrtýna koparken, Düþer kirpiklerimden topraða her bir damla… Göðsümde yankýlanýr ebedi sürgünlerim, aðýr aðýr çözülürken buðulu kalbim geriye yine sen yine sen kaldýn…
Ey karanlýklardaki gizli þahidim! Aþka ilmek ilmek iþlediðin sessiz hazinem, Sen ki boþlukta gömülen sýrlarý bilen, Ruhumu al da bir akþam seherine serp Ve beni yeniden çiz; gülüþlerin eþiðinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.