Hayali arabalarýmýz vardý Bizi çocukça mutluluklara götüren ve deðnekten atlarýmýz, Evlerimiz vardý bize saray gibi gelen, toprak bahçeli Çiçeklerimiz ve meyve aðaçlarýmýz.
Aðlamazdýk çikolata diye kavurgalarýmýz vardý Mis gibi kokan helvalarýmýz. Dünyayý dolaþsak yorulmazdýk sýkýlmazdý canýmýz.
Az þeyle mutlu olur, çok þey istemezdik, Üzülmesin, yorulmasýn diye anne babamýz. Düþüp kanadýðýnda dizimiz "hani tuzu döktün derlerdi de" Tuzu aramaktan acýmazdý yaramýz.
Ne güzeldi: Yað satarým bal satarým, saklambaç, yerden yüksek, çelik çomak, elim sende ve saymakla bitmeyen oyunlarýmýz.
Oysa bugün: Kendi sanal dünyalarýnda Çocukça mutlu olmayý bilmeden Çocuk olmadan büyüyor çocuklarýmýz...
Nuriye Akyol
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nûriye Hsbk Akyl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.