Araftayım.

Yine bu akþam...
Yokluðunun sofrasýndayým.
Gözlerin geliyor aklýma...
Kanayan yaralarýma...
tuz basýyorum.
Canýmý ekmek arasýna doðrayýp,doðrayýp,
yutuyorum.
Gülüþün geliyor aklýma...
Yaþanmýþlýklar,Anýlar,hayaller,
bir bir kursaðýma diziliyor.
boðazým düðüm,düðüm,
Nefes alamýyorum.
Zenciri boynuna dolanan
it gibi...
çaresizce kývranýyorum.
Gidiþin geliyor aklýma...
Yorgun düþüyor bütün benliðim.
Ölümün soðukluðunu hissediyorum.
Sýrtým üþüyor,ayaklarým üþüyor,
Yüzüm üþüyor,gözlerimin feri sönüyor,
Beynim uyuþuyor,dilim dönmüyor.
Buz tutuyor tenim...
Uçurumun kenarýnda’yým
Ölümün kýyýsýnda’yým.
son demlerini yaþayan...
Yol gözleyen yalnýz, kimsesiz,
bir ihtiyar gibi...
Her Gün biraz daha azalýyorum...
Her Gün biraz daha eksiliyorum...
Her Gün biraz Daha yaklaþýyorum...
ölümün hararetli susuzluðunda...
Ve sancýsýndayým.
Varla yok arasýndayým.
Araftayým.
__B__T__✍️

Sosyal Medyada Paylaşın: