Zehirli dil Kökü kalbinde kötünün Kaný kirli Dolaþýr damarda Ýyilik namýna bir his Yanýna sokulmuþ deðil
Kötüler Biri yedi mahalleye yeter Isýrgan otu gibi biter Bastýðý yerde þer Nereye sokuldu, bil Gece karanlýðý gibi çöker Ne mum yanar ne kandil Nefes aldýklarý yerde Havasýzlýðýnda boðulur çevre Kötüler En iyi kötülük etmeyi bilir
Uzak dur Kötüye hudut budur Ýyiye Ýyilik, iyilikle öðrenilir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.