TARUMAR

Ömür… Mirim.
Oklarýn mecaline verilmiþ bir yaydý.
Esrik kiriþlerinde zamanýn, son deminde,
Kader;
Yutaðý çakal görmüþ bir neslin imtihanýydý.

Altýn örste dövülmüþ kýlýcýn
Kabzasýný kirletecek bir el için,
Simyaya düþtüðü asýrda,
Bendili gevþek uçkurun adý;
Sabýrdý.

Maznun olan neydi mirim, Ýlim mi?
Ya mazlum olan… Zulüm müydü?
Bu izahýný bulamadýðýmýz ifrit,
Bu atalet neydi?

Bildim mirim, bildim.
Bu,
Çaðýn eklemine sinen garbýn cehaletiydi.
Çünkü deryada uyuyanlar, denize küfretti,
Çölde uyuyanlar güneþe.
Uyananlarsa kendine,
Kendi uzvundan ikram ettiði kanla,
Ekmeðini sevdi.

Tekerrürden nasibini alan,
Dostun ilmeðinden geçmeyi iyi bilir mirim,
Ceddi ilhak edilse bile,
Çekirdeðinden nihayeti elbet bulur.

O sebeple mirim,
Geçmiþine uðramadan, geleceði imar etmek
En büyük tarumardýr.

Eyvallah.

Ahmet Serdar OÐUZ


Sosyal Medyada Paylaşın: