Baharları Solu

mazine eski perdeler iner
uçuk rengiyle dolaþýr
kýrýk bir kalbi boyar

uzun yasýný koyarsýn ceplerine;
hiçbirini incitmeden
kararlý ellerinle

üþüyen serçede uðuldarken rüzgâr
gözlerinde baharla demlenmiþ bulut
ruhunda bir saðanak
anýlara yaðan

yaðmurda damla damla adýmlar
içindeki boþluðu büyütür
sallantýlý gözlerle bakarsýn yaðmura;
iki üzgün göz durmadan aþký seðirir
bakýþýný duyar gibi güllerin

uyanýþ taþýyan baharýn sisi
nemli toraðýn kokusuna sinerken
zaman bir gölge gibi vurur kendine
gümüþ köstekli bir akþam vakti
Eski Liman’daki çay bahçesinde
orta þekerli kahveni içerken
dününde kayýyorken kum;
“Resimdeki Gözyaþlarý”ný mýrýldanýyorsa dilin
çýplak bir yaðmur demetiyle
geçmiþ bir anda sýzlýyorsa kalbin
ýlýk bir ürperti geçiyorsa teninden
bir belirip bir kaybolan
düþlerde koru yalnýzlýðýný
sakla gözyaþlarýný
yorgun yüreðinin kýyýsýnda
duru su gibi biriktirdiðin
baharlarý solu
nergisli bir gecenin ortasýnda
yýldýzlar yaðsýn yüzüne ve denize


FATMA LEYLȂ DENÝZ


Sosyal Medyada Paylaşın: