İHTİYAR! EN KİMSESİZ İHTİYAR!

…Kendinden baþka derdi kalmamýþ kimsesiz insansýn
Kendine yeniden baþlayacak zamanýn yok…


Ýhtiyar en kimsesiz ihtiyar
kakülün gölgede býraktýðý
denizin yüzü gibiydin
ve balýk burcuydu gamzen
bambaþkaydýn
nasýl da ince, yeni ve narin
titreyen ýslak bir leylak dalý
topraða dikilmiþ kýrýlgan fidan gibi
kök saldýn, meyve verdin
toprakla paylaþtýðýn sen iþte bu sendin
güzellik ve nektardýn

bir aðaç büyürdü içinde
hiç durmadan çiçek açan
Poyraz Kýzýydýn
yüreðini ýþýklarýn kýrdýðý
yer altý sularý bilirdi bunu
incirlerde gün batarken
saçlarýnda yanýk defne demetleri uyurdu
berrak sular bilirdi bunu
seni dile getiren heceler yaðmurun
çimenlerde býraktýðý ýslaklýðýn sesiydi
suyun ýslak kaderine
aðacýn yeþile alýþkanlýðýna
aþinaydýn
ayýn olmadýðý bir siyahýn içine
pulsarýn kapatýlýþý gibi
döküleceðine inanýrdýn
kederlerin
uzun süre yattýn çuha çiçeðinin labirentinde
nergis sarýsýný örüp
bir halat yaptýn kendine
gün doðumunun avucunda kalan
son parçasýna
tutunmaya çalýþýrken
ýslak yüzünden sýkýp
damýttýlar gözyaþlarýný
göz yaþýndan kaldý bu tuz kabuklarý
çünkü; sýð sularda boðulmuþtun
her yanýn balçýktý
dipsiz kuyulara hapsolmuþtun
saçlarýnda aðarýrken zaman
geçtiðin dar yollarda
kalmýþtý gövden
kýyý ile nehir arsýnda karanlýk yapýþkan
kýþ gecesi yaðmuru vardý
simsiyah terliyordu toprak
çiseleyen gün sarýsýnýn altýnda
kimsesiz bir ihtiyar aðarmýþ gövdesini
býrakýyordu
insan gözü deðmemiþ topraða

…
kozaný ayýrýp rüzgara býrakmamak için
bir meþale gibi içinde dolanan arayýþla
körebe oynarcasýna
donmuþ toprak altýnda
ölümden kaçan sen bu sendin
SENÝN KENDÝ CESEDÝN ORADA

artýk kendine yeniden baþlayacak zamanýn yok
hakikati görmelisin
baþka türlüsü mümkün deðil
bu böyle sürüp gidecek
katlanmak gerek
kýþtan çok daha fazlasý var

söylediðim ne varsa ezberlenmiþtir
“ÖYLE “ diyecektir okuyan kim varsa



FATMA LEYLȂ DENÝZ


Sosyal Medyada Paylaşın: