ŞİİR DEDİĞİN...
Düþmüyorsa þiir gönül bahçene,
Aþksýz, besmelesiz sakýn deneme.
Bazen kalem susar, cevapsýz kalýr,
Yýlgýnlýk gösterip; bana ne, deme.
Hayâller karþýndan anbean geçmez,
Gerçekler, duyguyla her an birleþmez.
Yürek kilitlenir, dudak büzüþür,
Aklýn süzgecinden bir kelâm düþmez.
An gelir, hazanda güller görürsün,
Kahve telvesinde fal döndürürsün.
Fincanýn içinde bülbül dem tutar;
Þiir bahçesinde söz sürdürürsün.
Ýçinde dünyalar, yýldýzlar ýþýr,
Sevdâlý hayâller ufku dolaþýr.
Ufkun yücesinden bakarsýn arþa,
Allah’ý unutma, aklýn karýþýr.
Akýl sanma durur hep mihverinde,
Akar zaman, kalan var mý yerinde?
Ýzler sayfalarda sabitse eðer;
Birgün yankýlanýr sabâ yelinde...
23.02.2017 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.