Insanoðlu yaþarken! Omru boyunca.... Tipký bir, mum gibi yanar! Ama derdinden! Ama özleminden! Kimi, yaptýðý hatalardan piþmanlýk duyar! Kimi yaptýðý haksýzlýklar dan Izdýrap çeker! Mum söndüðü zaman! Ýþte o an! Insanýn öldüðü an! Merak eder? Hangi gece... Hangi kiþi ölümüme, aðlayacak? Buz kesen musalla taþýna konduðu zaman! Kimler gelecek? Kimler, onunn yok oluþuna üzülecek! Kimler, tabutumun baþým da, hüngür hüngür aðlayacak? Pek kimseyi göremeyince... iþte o an, Ýsyan edecek! Avazý çýktýðýnca baðýracak! Ama, kimse, onu duymayacak! Þu kara topraða girince bedeni! Yaþarken deðerimi bilmeyen! Bencil yar cenazeme gelmesin! Diye haykýracak! Aman, beni, böyle, aciz halde görmesin! Diye Yaradana yalvaracak! Öldüðümü de hiç bilmesin! Diye ekleyecek! Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dinçer Dayı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.