Ölüm de Var olan yok oluş

Virane olmuþ evim de...
Sokak baþýn da baykuþ öterken!
Sessizce kedisi bir köþeye çekilmiþ mýrýl mýrýl aðlarken!
Ýnsanlar, yasýný býrakýp!
Kendi aralarýn da hoþ sohbet ederken!
Bir dua bile etmeden, evine giderken!
Kefen giymiþ bedeni ni...
Gözü yaþlý anasý yeþil örtüler örterken!
Kimler üzülecek?
Kimler aðlayarak, göz yaþý dökecek!
Þu kara topraða girince bedeni!
Hani nere de kaldý can diyerek sevdiði?
Uðruna baþ koyup, canýmý vermeyi düþündüðü?
Aþkýna, sevgisine, gözümü kýrpmadan ölürüm dediði!
Uðrun da, kara topraða girdiðinde!
Kimler aðlayacak baþýn da!
Hani, hediye etmiþtin bu ömrünü ona...
Senden uzak durdu görmeyim diye...
Belki de çýkýp’ta gelmesin gittiðim yere diye!
Hep merak edeceksin!
Kimler aðlayacak baþým da benim?
Buz kesilince tenin!
Þu kara topraða girince bedenin!
Ne kolun kalkacak Ne elin!
Dönmeyecek dilin!
Tutmayacak belin!
Taputa girince, görülecek baþýndaki kelin!
Kalmadý bitti bak dünün!
Bu günün!
Istýrab yüküyle yüklü, yükün!
Topla kwndini baþladý göçün!
Var’mý bu dünyada alacaðýn bir öcün?
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: