İstanbuL'un Kör Heceleri

Fazla deðil,
Bir kaç vakit önceydi
Gemiler limandayken ve saðken
Trenler, rayýndayken ve aðlarken
Kaçýyordu insancýklar

Yelkovan,
Kýrýk bir salda salýnýyordu ileri geri
Akrep çoktan durmuþtu,
Zaman sustuðundan beri...
Sevgilinin adýný andýðým semtlerde
Tüm senleri süpürmüþtü seller
Ve henüz yorulmamýþtý
Kýt’alarý birleþtiren halatlý eller...

Ufak bir çocuk
Cadde sanýp, koþuyordu ince sýratta
Sürükleniyordu büyük saydýklarý
Ýçlerinde sakladýklarý günahlarla
Bir tokat daha atmýþtý toprak
Ve sýzlýyordu hâla elimin tersi...

Korkarak sahile koþmuþtum
Dalgalar, Kýz Kulesi’ne sarkýntýlýk ediyordu
Ve bu manzaranýn tek þahidi
Biraz üzgün,
Biraz yorgun bir bankta,
Ona yazdýðým þiirleri öpüyordu,
Öksürüyordu...

....................

Ben,
Kaðýtlardan katladýðým savaþ uçaklarýmý kusuyordum düþmana
Yetemiyordum yek baþýma
Kurtarmak mý?
Bu þehri mi?
Ben mi?
Nasipse yarýn deyip
Bitiriyordum mesai saatimi...
Ve her gün batýmýnýn sonunda
Bir baþka suikastla titriyordum
Gizli öznelerin sokaðýnda

Bir adýmlýk,
Mermi lekeli asfaltlardan bile, korkar olmuþtum artýk
Nereye saklansam gölgemdeler
Nereye kaçsam peþimdeler...
Herkese görünmeden
Apaçýk koþuyordum evime
Uzanýyordum odama
Ninnisini söylüyordu rüzgar
Annemin,
Baþýmda sabahladýðý geceleri hatýrlýyodum
Yýrtarak bedenimi
Kýrýk dökük pencerelerden
Ara sokaklara kaçýyordu ruhum

Gece,
Ablukaya alýyordu þehri
Adýna "Gülhâne" dedikleri
Eski þehir parkýna varýyordum
Düþe kalka üþüyordum bir aðacýn dibinde
Süzüyordum göðüne

Ey Ýstanbul !
Bombalar yaðýyordu Sarayburnu’na da
Ben,
Sadece aðlýyordum sana
Müjdesi olan bir þehirdin sen
ve ben,
Daha yeni anlýyordum bunu...

Camilerinin güzelliðini
Köprülerinin efendiliðini
Denizinin,
Simitlere aþýk martýlarýný özlüyordum..

Limanýn en ucunda
içimi içine býrakasým geliyor mavi sularýnla
Bir emanet,
Bu kadar yýpratýlabilir mi?

Boðuluyor gibiyim...

Kulaðýmda yersiz basýnç...

Susmuþtu herþey
Duyuyordum...

Gürültü, kalabalýk...
Sirenler ve çýðlýk...

Beyazýt Meydaný’nda açýyordum gözlerimi

Yardým çadýrlarý...

Kan kurusu sargý bezleri...

Yarým yamalak vardýðým bir durakta
Otobüs seferleri kaldýrýlmýþ
Artýk her otobüs,
Toplu yaralý taþýyan bir ambulansmýþ !

Kurtarma ekipleri
Nefes veren can takibinde;
Haykýrýyordu bir anne
"Mehmed’im öldüðünden beri,
Hayat belirtisi veren,
Kaç semtin kaldý istanbul ?"

Sahi,
Bak Ayasofya’n bile bombalandý
Topkapý Sarayý’n yaðmalandý
Yangýnlar çýktý Beyoðlu’nda...

Hýçkýrmaya utanan kaldýrýmlar
Hiç kýrýlmadan aðladýlar
Yýkýlan bir þehrin,
Günahkar kullarýna !

Ýte kaka Ýstiklal Caddesi’nde
Yürüyordum nasipsizce...
Aklýmda..
Koskoca Marmara
Ve boðazýn sularý
Haddinden fazla þýmarmýþtý dalgalarý
Görmemezlikten gelemiyoryordum
Hesapsýzca sövdükleri martýlarý...

Gücenme ama Ýstanbul
Aðlýyorum haline Yavus Selim’den
Aðlýyorum Balat’tan,
Eyüp’ten,
Eminönü’nden
Bir iþgalin masum yüzüydü minarelerin
Haksýz yere bombalamýþlardý yüzünü

Demek,
Fatih’ten sonra;
Neyin var neyin yoksa almýþlar, öyle mi
Demek mahremine dokunmuþlar, öyle mi
Kýrmýþlar Hazarfen’in kanadýný
Kapatmýþlar Yahya Kemal’in gözlerini
Uyandýrmýþlar Orhan Veliyi !
Öyle mi ?

O zaman, deli gibi þýmarýr tabi
Üçgen çatýlý, çanlarýn neþesi
Karaya oturur büyük bir gürültüyle
Kasýmpaþa’da besmele ile çekilen gemilerin her hecesi...

Demek, mahremine dokundular, öylemi
Bu yüzden mi kýrgýnsýn geceye ?
Çýðlýk çýðlýða martýlarýn
Söyle,
Hangi tependen haykýrayým ?
Seni üzenlerin,
Sesini kesenlerin
Gelmiþ geçmiþ yedi ceddine...

Bir bomba daha düþüyor az öteme
Haydarpaþa yerle bir, denizle bir
Dalgalar çarpýyor, parmaklýklarýn suratýna
Tüm mahkumlar sokakta
Birileri tutuyor kolumdan
Býrakýn !
Susun !
Aðlayýn !
Geberin !
Yaþayýn !
Taþlanýn... !

Birileri çekiþtiriyor insanlarý
Yüzü farklý, adý farklý, dili farklý...
Her yerde müttefik askerler
birileri soluyor burnundan
Savaþan da bir, savaþmayan da !
Ölsem de ’Bir’, ölmesem de !
Yalnýz ’Bir’,
Bir o kurtarýr beni...

Sadece bir hecelik çekimleyin ellerimizi
Býrakýn da,
Rahat uyuyalým bir gecelik
Çekin ellerinizi...

Aðlama artýk istanbul
Dökme küllerini bulutlara
Sonra savruluyorlar üzerimize beyaz beyaz
Kefen oluyor senin üzerine de koca bir kar beyaz
Sýzlatýyor mezarýndaki þairi
"Deðmesin mâbedimin göðsüne nâmahrem eli"
Sen söyle istanbul
Þimdi hangi insanlýk recm edilmeli?
Hangi tarih tekerrür etmeli

Kentine gel aklým
Dokunma alnýma
Soðuktur, korkarsýn
Son isteðim dostlarýmdan

Tabutumu anneme götürsün
Sonra ne hali varsa görsün..!

Dokunma þimdi ellerime
Bunca sefahat, sefadan sonra
Ýhtiyacým var !
Fatiha’lýk yazmalýyým mermerime
Ya sin!
Sen de gelsen
Gel...
Sen...

Gel...

Hadi,
kalk gidelim...

M.Fatih Çetinkaya
o1/o6/2oo8

// "Bana kalk gidelim deme, bu þehirden..." //



Sosyal Medyada Paylaşın: