Ýmar gerek diyerek gönlümdeki yapýyý
Ýçimdeki fenayý talaný kast eyledim
Derdi dünya olana kapadým her kapýyý
Dünya kadar dertleri olaný dost eyledim
Sevgi dolu bu gönlüm altmýþ senelik bi sur
Herkese ayný deðer kalbi yoran bi kusur
Tahammül ’yeter!’ dedi, aklým ’artýk orda dur!’
Yanýmda neþe, huzur bulaný dost eyledim
Hayal güzergâhýmda ettiðim onca gayret
Seraba koþu imiþ, beyhude imiþ; hayret!
’Vardýr elbet’ diyerek ’her olanda bir hikmet’
Musibeti bi nimet bileni dost eyledim
Nice meclise girdim baktým ki çoðu arsýz
Sohbetlerin tadý yok kelimeler ayarsýz
Ne yalnýzlýk hoþ bir þey, ne de yaþamak yârsýz
Maskesiz ve çýkarsýz geleni dost eyledim
Nedametimin âhý yükselirken semaya
Ne sebebe sýðýndým ne fakat ne amaya...
Duydum ki renk katarmýþ ilâhî aþk simaya
Umman-ý aþka maya çalaný dost eyledim
Cezbetse de geleni yaldýzýyla bu küre
Ne nefse kulak astým ne þeytan ne münkire...
Hayatýn gayesini günde en az bi kere
Düþünüp, tefekküre dalaný dost eyledim
Hangi gönül istemez; on beþ asrý çýkarýp
Saadete ulaþmak; tüm engelleri yarýp?
Nebînin hasretini gözyaþlarýna karýp
Aþký ile sararýp, solaný dost eyledim
Hikâye zannederek mahþerî ayazlarý
Dinlesin -arzu eden- nefsinden vaazlarý...
Rabbine secdelerde bulup asýl hazlarý
Huþuyla namazlarý kýlaný dost eyledim
Yaprak döktükçe yazýn mazlumlarýn sol yaný
Sakarya tarif eder sinemde çaðlayaný
Yaraya dua sürüp sevgiyle baðlayaný
Yetimle aðlayaný güleni dost eyledim.
Bilgisine güvenen gerek duymaz silgiye
Kalbinde sevgi olan uðramaz yenilgiye...
Þayet bir garip açsa, muhtaç ise ilgiye
Lokmasýný ikiye böleni dost eyledim
Doðru yanlýþ aþikâr; belli ecire ücret
Merhamet kan kusarken cennet ummak! Ne cüret!
Tefrika belasýna deyip ’en büyük zillet’
Katliamlardan ibret alaný dost eyledim
Muhabbete müptela, aþk diline ayardým
Her yüzüme gülenin yanýbaþýnda vardým
Ýhanetten payýmý tecrübelere kardým...
Nankörleri çýkardým; kalaný dost eyledim.
Mecit Aktürk