ERGENLİK BELASI
Söz dinlemez oldu evlatlarýmýz;
Ne bela þeymiþsin sen be ergenlik.
Kopuyor aile halatlarýmýz;
Yaþanýnca sabah akþam gerginlik.
Tafrasý bitmiyor hiç kýzýn bile;
Sanýrsýn bakýyor düþmanca ele.
Bilmem ki ne zaman son bulur çile;
Gönlümü kapladý þimdi yorgunluk.
Oðul anlamýyor hiç mi hiç laftan;
Ayrýlýp gelmiyor bildiði saftan.
Haberin yok mu ki senin insaftan?
Yapma haným, sen de böyle dargýnlýk.
En küçük hasarla geçsin bu yýllar;
Der iken yine de susmuyor diller.
Belki ayrýlacak gidilen yollar;
Sonunda olacak biri sürgünlük.
Bu tuzdan biberden býktým usandým.
Sabrettim birkaç yýl; hep geçer sandým.
Bitmedi hengâme yine aldandým.
Nerdesin gel artýk; eski durgunluk.
Bizde mi bu dertler diye sorunca,
Görürüm gerçeði biraz durunca.
Gençlik rüzgârlarý baþa vurunca,
Yaþanýyor iþte evde kýrgýnlýk.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.