GÜZ GİBİ YİTİRDİM YAPRAKLARIMI

Anýlarý mý soruyorsun ?
Hatýra defterimde kurumuþ gül yapraklarý
Çatlak duvarlara çekilmiþ
Bir akþam GÜNEÞÝ
Hatýralarýmý mý soruyorsun bana
Hatýram sendin gözbebeklerimi güldüren
Þimdi yok... vedasýz ayrýlýklarla çekip giden
Dikenli bir bahçe þimdi mekaným
Senin güllerin
Hayalimde kalan ... simsiyah !
Benimse kalbimde, hasret dikenleri

Bilmem hangi sýðýnaðýndayým yalnýzlýðýn
Bir de gözlerimde tünemiþ sonbahar
Yangýnlar içinde koþuyordum rüyamda
Boþuna deðilmiþ ... yanmalar bana göreymiþ
Rengarenk gökkuþaðý beklemek
Her yaðmurdan sonra boþunaymýþ
Anýlarýmý soruyorsun
Mazi kalbimde hiç susmuyor !

Yaðmur yaðýyordu
Hiç uðramadýðýn sonbaharýma
Öylesine güç ki, hep hasretine sarýlmak !
Unuttum aynalarý hayli zaman
Tüm aynalar kýrýlmýþtý
Geceleri uyumaya çalýþýrken
Gözlerine masallar anlatýrdým
Uykusuz yaþayan ben , zombi olmuþtum !
Kaç surete bürünmüþtü sen gittin diye
Anýlarý dizdim kurþuna her gece
Belki bu yüzden hatýralar reyonundan
Eski gözyaþlarýmý çaldým gizlice

Ýhanetine uðradým dostlarýnda, her sarýldýðýmda
Bana uzanan elleri deðilde
Sivri yýlan dilleri oldu
Þaþkýným !
Vefadan eser yok buralarda
Senden uzak
Güneþ batýyor alýp götürüyor hatýralara
Sabah olsun, ne çýkar
Bana öyle karanlýk ki dünya !
Mevsimler mi ?
Güz gibi yitirdim yapraklarýmý
Gel artýk doð bahtýma
Isýt þu üþüyen ruhumu
Yeniden gelir mi baharlar ?
Sararýp solan SONBAHARIMA

Günay Koçak

8. 10. 2024
Sosyal Medyada Paylaşın: