MEVSİM SONBAHAR

Bilmediðim tatmadýðým duygularda bir mevsim
Bölük pörçük seviler silindi gözlerimden
Gittin diye... bak yine sonbahar
Her mevsim yeni umutlar dolsa da yüreðime
Bitirdim içimde bekleyiþ istasyonlarýný
Bir terketmeyen gözlerimi
Senin hasretindi iþte
Seyrettiðim aynalarda

Öylesine
Doluydu ki içimde bitmeyen umutlarýn
Düþünemiyordum bile
Gökyüzündeki bulutlarýn tutulamayacaðýný
Hissetmiyordum, gecenin kuru, kupkuru ayazýný
Ne gözyaþlarýmýn sýcaklýðýný
Ne de ayrýlýðýn yakan güneþini
Þimdi ise savurucu bir rüzgar esiyor
Gönlümün akþamlarýnda
Sararmýþ yapraklar gibi savruluyorum
Yaðmurlar süzülüyor camlardan
Üþüyor yanaklarým, titrek dudaklarýmda
Bir hüzzam þarký uðulduyor

Hayal dünyama dalýyorum
Bir sis perdesi
Sonra donuklaþýyor
Belleðimdeki görüntüler
Soluyor gülüþlerim dudaklarýmda
... Ve pranga mahkumlarý yorgunluðunda
Düþüncelerimdesin
Bense
Bir daraðacýnda çivilenmiþ
Umutlarým
Ýlk ýþýðýnda sabahlarýmýn
Dayandým - dayandým mý ?
Yýllar deðil, saatler uzunsa
Anýlar harmanlanýr yitik zamana
Bitmeyen nöbetleri tutan ben
Ýlk kurþun yüreðimde sancýlanýr
Bakarým/ki ... bir mucize
Güneþ, yakýnda doðar !!!

Günay Koçak

7. 10. 2024


Sosyal Medyada Paylaşın: