göðün altýnda bir adam durur ne ölüme meydan okur ne de yaþama o, þiirin damarlarýný kesmiþ ama kanatmayan bir býçaktýr elinde
unutulur, yüzü silinir yeryüzünden çünkü ne gözyaþlarý var akacak ne bir âh yükselir karanlýðýn içinden kendi gölgesinden bile saklanýr zaman zaman
yaðmur yaðar mý? belki ama her damlasý kargalarýn hüznünde kýrýlýr camlar gibi o bakýþlar ve yine kimin için çalar çanlar inadýna
bir annenin soðuk yüzü, bir adamýn yalnýz gözyaþý ikisi de suskun, ikisi de sarýlmadan birbirine çünkü bilirler, sessizlik daha çok konuþur ve aþklar kaybolur, topraða gömülen her þey gibi
özür dilemek kolay, özür kabul etmek zordur ama özür, bazen sadece bir fýsýltýdýr rüzgarda hiçbir yere gitmeyen, hiçbir kalpte yankýlanmayan çünkü ne toprak ne gök, ne de þiir seni bekler
Sosyal Medyada Paylaşın:
CaNMaYBuL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.