Islýk gibi büyüyor gece zifirî bir ses böler uykuyu mayalanmýþ en eski zaman kalbinde sýmsýký metruk evlerin paslý kapýlarý
þehrin varoþ duraklarýnda ayný yorgun otobüsler ayaklarýný sürüyen hayat canýndan bezmiþ kafa kaðýtlarý herkes eksik biraz yavan biraz buruk gidiyor sýrasýz bir sýrayla
dupduru duracak bir gün hiçbir el eline deðmeyecek- non stop- ýf you go away çalmayacak radyolar
öylece oturup insan ölüsüne aðlar mý? bir bir ediyorsa iki de iki mi ediyordu bütün yarýþlarýn sonu aynalarýn tiz çýðlýðý yansýr yüzüne ne gün görmüþ duvarlar ne yeni yetme sokak silemez sende kalan izi
bu can alýcý kalabalýkta böyle burada kimsesiz duyup sesindeki hüznü aðlamadan durmak ne mümkün teessüf ile öðreniyorsun bunca boþluk bir kalbin içine nasýl da sýðýveriyor
bütün üzümleri yedim üstelik baðcý öldü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Jüli d. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.