dizginlerini koyuver bir an at çatladý çatlayacak taþ çaresiz eni konu haris duygularla yokuþtan inen tekerlek gitmeyen trenler bu kentin zorba sokaklarý sirenlerde bile açýlmayan perdeler kan revan içinde çatýrdayan kol kýrýlýnca yen içinde mahrem hisler birbaþýnalýk kedi sesi duvarda büyüyen çatlak ahþapta biteviye çýtýrtý tazeyken acý son karar herkes kendine sýðýnak
hadi koþ çýðrýndan çýkmýþ cümleyle koþalým insanlar arasýna diyelim; biz geldik iyi geldik, iyi ki geldik ... kocaman bir suskunluk
faraza dedik, var sayýn ki insan hüzünden doðmuþtur taþ hüzünlüdür su hüzünlenir
bu hüznün sahibi sen söyle þimdi kim bilebilir kalbin dilini
Sosyal Medyada Paylaşın:
Jüli d. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.