Biliyorum gülümünde bir insan olduðunu Bülbül gibi konuþup, gül gibi sustuðunu Üzülüp aðladýðýnda çiban çýkar sýrtýmda Kurtlar çakallar girer kanlý rüyalarýma Bir hüzün bulutu kuþatýr bedenimi Ne gündüzü bilirim, ne karanlýk geceyi Çocukluðum, gençliðim bin acýyla boðulur Gülüm bilmez acýlar aþkýn kýlavuzudur Ben de mecnun gibiyim gülüm bana perdedir Gülüm deðil aradýðým gerçek aþk nerededir Çöllere yabancýyým ben bir mecnun deðilim Gülümle avunacak sevinecek deðilim Bir sonsuzluk iklimi bir ebedi mutluluk Konsun gönlümüze de hiç bitmesin bu dostluk.
Mehmet Nurettin Üstün.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzani Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.