İSTANBUL PEMBE (51)
Ormanda bir telaþ, bir yaygara,
herkes birbirine kýrgýn,
Ormanýn Kýralý Arslan’sa(*)
çok-mu-çok kýzgýn.
Bu kargaþanýn sebebi;
Yabancý ormanlardan gelenlerden mi
Acaba,
deri rengi deðiþik
-ceplerinde “Aðaç Karþýlýðý ormandaþlýk” bir kimlik-
kendilerini orman sahibi sananlardan mý yoksa,
yada
komþu ormanlardan bize sýðýnan?
Bu sorularý bana sakýn sorma aman,
cevabý yalnýzca bilir ormanýn kýralý Arslan.
Orman susus-besinsiz, saðlýksýz-muhtaç
ve sakinleri aç-bilaç;
Giderler gelirlerden çok-mu-çok,
delik büyümüþ, küçülmüþ yama
burum dok-mu-dok
ama nedense sorulmaz suçlu kýrala.
Kýralýn sað kolu sinsi Boz Tilki;
-Kurnaz Tilki’nin bozu mu olur ki-
Biliyormuþ;
“Sýra nasýlsa bana gelecek!” Diyormuþ,
vede bekliyormuþ umutla dolu
mutlu sonu.
“Aç tilki
tabiki kendini
buðday ambarýnda sanýr,
ama arslan
-eðer kýral kalýrsa her zaman-
bilki daima kazanýr.
(*) ÝSTANBUL PEMBE þiirleri hayvanlar için yazýlmýþtýr. Hayvanlarýn dýþýnda hiç kimsenin alýnmaya asla-ve-asla hakký yoktur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuz Can Hayali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.