Bir Şair Öldüğünde

"Sezai Karakoç’un ardýndan"

Bir þair öldüðünde ben
Kanlý düþlerin arefesinde
Küllerimden yeniden doðar gibi
Yanarým bir Budist ateþte
Acýlarýn kuþattýðý zihnimde
Cam kýrýðý kelimeler
Ve gurbet hikâyelerinde
Kaldýrýmlarda yaðmuru
Doruklarda rüzgârý özlerim
Yýlký atlarý süzülür yaylalarýmdan
Buðday tarlalarýndan esen serinlik
Yüzümde yalnýzlýðýn çizgisi
Göðsümde býçak izi...
Bir kez daha reddederim
Sahipsiz bir esaretle ölmeyi
Ölüm ki gözlerimde bir mum ýþýðý
Perdeleri indirilmiþ karanlýk
Çorak topraklarýn çatlamýþ damarý
Su sesi gecenin uðultusu...
Burçlarýmda bir kanlý çarpýþma
Yüzümde yaz yaðmuru
Feryat figan bir veda
Sarhoþ naralarý bölüyor mutluluðumu
Kan Sýzýyor gri bakýþlarýma
Gül kokusu sarmaþýklar
Solgun renkleri ile açýlýyor
Kapanýyor ýþýksýz zindanlara günahlar
Bir þair öldüðünde ben...
Çýðlýðýmý alevlerin üstüne
Hasretimi taþlara kazýrým
Kapanýrým karanlýk bir güne
Ellerimde güllerden bir ateþ
Sýrtýmda bir Brütüs
Bir þair öldüðünde ben...

Mehmet Nurettin Üstün.


Sosyal Medyada Paylaşın: