Beni azat et anne

Merhaba anne!
Talihsizdi hayatýn, biraz da þanstý sanýrým bir türlü hayatýna alamadýðýn.
Çocukluðumun kapýsýný týklatýyorum bazen fýrsat buldukça.
Seni hep eþikte, ayný minderin üzerinde gözleri ýslak buluyorum nedense.
Yýllar oldu yazmayalý sana.
Yýllar oldu…
Merakýmdan soruyorum; gözlerindeki yaþlar durdu mu?
yüreðindeki yaralar iyileþti, üzerimden kurduðun hayaller artýk son buldu mu?
Saçýndaki kýna kurudu, aklarýn al al oldu, fikrine aradýðýn o anlamsýz huzur benden sonra gelip göðüs kafesine oturdu mu?
Merhaba anne, merhaba!
...
Bu günlerde kýrkýmýn basamaklarýnda adýmlarken fark ettim ki; ben hala büyüyorum anne.
Anýlarýmda bir sancý, yüreðimde koca, kara bir delikle hala büyüyorum.
O kara delik bendim belki, bilmiyorum.
Sana sorduðum bütün sorularýn cevaplarýný kendimden aldým sonralarý.
Ýnsan ne zaman büyür demiþtim, hatýrlar mýsýn?
Anlayacak kadar büyüyünce fark ettim; büyümek bitmiyormuþ anne.
Birazcýkta olsa sevilmek için, büyümek yetmiyormuþ.
...
Anne!
Göðüs kafesimde uzunca bir zaman sevgisizliði aðýrladým.
Üstelik yorgunluðuma aldýrýþ bile etmeden bir zaman kambur gibi sýrtýmda taþýdým onu.
Sokaða çýktýðýmda tüm gözlerin üzerimde olduðu utancýyla ezildim.
Kendime aldýðýn bir kýyafette, yaptýðým tüm kilometrelerde,
çocukluðumda mültecisi olduðum o duygunun kokusunu aldým uzunca bir zaman.
Her gün biraz daha uzaklaþtým o küçük kýz çocuðundan.
Bu yüzden yaþadýðým her güzel þeyde bir kez daha kucakladým görünmezliðimi.
Tüm bunlarý sence neden yaptým anne?
...
Senden öðrenememiþtim ama çok duymuþtum;
Hayat gerçekten adil deðildi.
Sahi anne, neden tüm bunlarý bana sen anlatmamýþtýn?
Yoksa, hayatýn adaletinden sende mi nasibini almamýþtýn?
Bilemiyorum. Belki de bana kýyamamýþtýn.
Korkar, ürkerim sanmýþtýn belki.
Fakat öyle olsa, canýmý yakanlarýn, canýna okurdun zannýmca.
Oysa hayýr! canýna okunan hep ben olmuþtum karýþ kadar boyumla.
Onun yerine, bana susmayý, korkmayý ve gücüm yettiðince utanmayý öðretmiþtin.
Aksi taktirde taþ taþ üstünde kalmaz, sonralarý içimde konuk ettiðim huzursuzluk asýl ev sahibim olmazdý, deðil mi?
Yapabildiðin en güzel þey aðzýma kilit vurmaktý.
Sýrf bu yüzden aç yüreðimi hep ‘sus’larla doyurdun deðil mi anne?
Tek maksadýn huzurdu çünkü.
Ama allah var, ne de güzel sustururdun.
Öyle güzel sustururdun ki, kýrkýma kadar býçak açamadý aðzýmý.
Yýllarca susarak söyledim tüm “HAYIR”larýmý.
...
Caným annem!
Bir zamanlar huzurun için susturduðun çýðlýklarým, sonralarý karabasan olup hayatýma çöreklenerek canýma okudu.
Ýçimdeki ergin kadýnýn boynu büküktü yýllarca.
Korkak, baþarýsýz, savunmasýz ve cesaretsizdi.
Hayata dair tüm arzularým çocukluðumun saklambacýnda bulunmayý bekliyordu hala.
Kendimi mütemadiyen olur olmaz hayallerde savrulurken buluyordum.
Bedenim, ölü bir kýz çocuðun cansýz bedenine siper misali taþtan, demirdendi.
Þuursuz duygulara ev sahipliði ettim öksüz/yetimliðime aldýrýþ etmeden.
Sahi, aklýma gelmiþken;
Masum kýz çocuklarý ölünce de sað oluyor muydu vatan?
Eðer öyleyse; binlerce kez sað olmuþtur vatan!
...
Anne!
Sonralarý her þeyi unutmaya meyillendi hafýzam.
Unutmak istediklerim çivi olup çakýldý,
Hafýzamda kalsýn istediðimse gözümden akan yaþlarla buhar olup uçtu.
Sen de böyle mi baþlamýþtýn yoksa unutmaya?
Peki söylesene, bir insanýn yaþadýklarý mý yoksa yaþamadýklarý mý,
Unuttuklarý mý yoksa ne yaparsa yapsýn unutamadýklarý mý miras kalýyor atasýndan?
Hangisi daha kötü sence ya da daha iyi…
Sen söylemek ister misin anne?
Bilmiyorum, bilmiyorum da… ben artýk senden azat olmak istiyorum.
Sence çok þey mi istiyorum?
Deðilse ve ana yüreðin elverirse; anne, beni azat etsene.

Sosyal Medyada Paylaşın: