Kelebek neden öldü

Bir kelebek uçtu.
Bazý yorgunluklarýn dinlendiði yerdeyim.
Kimsenin kimseyi görmediði, kimsenin kimseyi tanýmadýðý…
Dilimlenmiþ bir hayatýn bana düþen payýnda, kafamda uçurtmalar, kafamda balonlar, kafamda onlarca düþ kýrýklýðý…
Kafam nerede bilmiyorum.
Ýçinde devlerin, arýlarýn ve trenlerin düdük çaldýðý, irilerin ufaklarý çiðnediði hayatlarý, atlarla taylarýn aðladýðý zamanlarý, ölümleri düþünüyorum.
Sessiz ölümleri…
Hangimiz sesli ölüyor ki!
***
Kimilerinin rüyalarý korkunç kabuslarla dolu.
Kimileri bal kabaklarýnda, dört nala sürüyor deli taylarýný.
Kimi uçurumun ucunda sallanýyor; rüzgarýn keskin pençesinde.
Yasaklý meyveler için kendilerini vuruyor kimileri; bir çeþit çatýþmanýn içinde.
Günahlara batýp batýp aklýyor yine kendini hiç bilmediðimiz diðerleri.
Aklým hep bir kalabalýðýn ucunda.
Bir sokak kavgasýnda, bayram arefesinde.
Gitmek ve gelmek arasýndaki ayrým kalbimi sýkýyor.
Uðursuzca söylenen sözler de cabasý.
Ýsa’dan bu yana insan olmaya, Havva’dan bu yana günahsýz kalmaya çalýþýyor kitleler.
Kabarýk gülüþlerdeki sahtelik, henüz tanýþtýðým yerlerimi acýtýyor.
Bir kelebek uçtu.
Bir adam baðýrdý.
***
Ýyilik kendini bir þeylerle tanýmlayabiliyor.
Tanýmlýyor mu diye düþündüm söylerken.
Taným…
Ýyilik nedense garip tanýmlarý olan bir söylem.
Yoksulun karnýný doyuran bir zenginin cebinde iyilik.
Öyleyse hemen hemen herkes iyi.
Ýyilikleri cebine sýðan insanlarla dolu sokaklar, kaldýrýmlar, arabalar…
Ýyiliklerin süslediði evler.
Ýyiliklerin süslediði ofisler.
Ýyiliklerin süslediði lüks hayatlar.
Ýyi zannedilen havalar…
Vitesi boþa atýlmýþ hayatlarýn, büyük bir incelikle ýskaladýðý tek þey; iyilik.
Bir kelebek uçtu.
Bir adam baðýrdý.
Kelebek duvara çarptý.
***
Herkesin hayatýnda bir gölge var.
Kolundan çýkarmadýðý, onsuz uyuyamadýðý…
Kötü þeyler olunca suçladýðý bir karanlýk.
Uçurtmalarý kimse görmüyor.
Kalmadý çocukluðuna sadýk kimse.
Bir
Ýki
Üç…
Günden güne çoðalýp duruyor maskelerin sayýsý.
Patronun karýsý, kadýnýn kocasý…
Falancanýn çocuðu.
Peki ya balonlar?
Kargalar bir bir patlatýyor onlarý.
Önce bir bir, sonra hepsini.
Ayaklarýmýz yere deðince anlýyoruz pembe bulut olmadýðýný.
Böylelikle bir karga öðretiyor bize gerçeðin kara yüzünü.
Bir kelebek uçtu.
Bir adam baðýrdý.
Kelebek duvara çarptý.
Kelebek öldü!

Sosyal Medyada Paylaşın: