Dünya bir portakal bahçesi , hepimiz dalýnda sallanan meyveleriz belki de. Bir parça güneþ, bir yudum yaðmur, Arada rüzgâr, bazen dolu ama hep yuvarlanýrýz kendi içimize doðru.
Gökten üç elma düþtü de, hiçbiri düþmedi bizim bahçeye! Masallar aldatýr aslýnda insanlarý. Gerçek diye okuduðumuz her þey Ya bir avuç turuncu düþten ibaretse?
Gün gelir de ,dal kýrýlýr elbette. biz topraða karýþýrýz, ama kökler kalýr derinde. Unutma, hayat hep içten içe çürür sonra yeniden doðar bir döngüde.
Ve bir gün, herkes o son lokmayý alacak, dünyanýn tadýna bakacak, ama belki o zaman anlarýz ki: Portakalýn kabuðunu da çiðnemek gerek, acý ve tatlý bir arada, asýl hikâye gizlidir bu ayrýntýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.