Sokaklar, sanki sessiz bir kuyunun içinde. Çýðlýklar, suskun çýðlýklar, þarkýlar dinletiyor. Adýmý söylüyor, bu tiz melodi. Soluk limanlarýn, ýssýz kýyýlarýn, uzak diyarlarýn, içinde aðlayan, bir çocuðun feriyle.
Sözleri saðýr ediyor insaný, acýyla þer öðretiyor lisaný. Ýnceden ince esiyor, ruhumun içinde. Gözlerimi kesiyor, sanki her yüzünde, hazin gözleri, düþlerimde geziyor.
Ýnsan, kývranýrken ýrak bahçelerde, bir suç iþlenirken ellerinde, ilham alýp taze yaralarýnda görmediðine þiirler yazar, avuçlarýnda.
Gözlerim, keþke görse þu endamý tok, nefsi aç gözlerin rengini. Keþke duysa zihnim, þu saðýr seslerin, görse þu kör nefislerin cinsini. Bir kez daha ölse, sessiz düþlerim.
Ey hayat! söyle þu kör nefislere, zamanýn kuytusunda, ölümle yaþarken, yaþamý öldürüyorlar...
Rüya Uzun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rüya Uzun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.