Kağıttan Kuşlar

KAÐITTAN KUÞLAR

gözlerini kör etmiþ kusursuzluðun
tebessüm bile edemeyecek kadar
kusursuzluðunda boðulmuþsun

yazdýklarýmda kendini göremeyecek kadar uzaksýn
oysa bir bardak çay sýcaklýðý yol
sonra aramýza bir sandalye atýyordum
gelip simsiyah bir buz oturuyordu
sonra ellerimi kesiyordum
kaðýttan kuþlar yaparken

mutsuzluðun bana öðrettiði bir þey vardý
mutluluðu beklemek acý
zamanýn farmakolojik bir etkisi olmadýðýný da öðrendikten sonraydý
kendime döndüm
kedimi kucaðýma alýp bir dante-la ördüm
kimse görmedi geçti acým

boþluklarý,
taþlarý seken ýslak parmak uçlarý gibi atladým
aldýrmýyordu bana güvercinlikler
kafesler
zindanlar
aldýrýnca beyaza kesiyordu siyahýn deri deðiþtirmede ustalaþmýþ bedenleri
gülmüyordum, ölüm gibi bir þeye deðiyordu kirpiklerim susuyordum
duman duman avuçlarda son kalan ümit tozlarý uçuruluyordu
sonra sen mi geliyordun bir baþkasý mý aldýrmýyordum
aldýrýnca içimden kuþ cehennemleri dökülüyordu
hep üzgündüm
ve bu artýk can yakan bir þey olmaktan çýkan olaðan bir pazartesiydi

uçurum evet uçurum
uykuya kalmýþ çocuklar gibi yorgun ve ayaklarý soðuktu hüznün
ben yüzünü hiç böyle görmemiþtim
aldýrmadým geçtim
annem sevdamý gözlerimden anlardý gençtim
þimdi kimse sevdayý tanýmýyor
kirli bir sadakat ceplerinden düþüyor
öpüp baþýna koyan olmuyor
çürüyor
Sosyal Medyada Paylaşın: