Yaþamaktan ziyade ,anlamaya çalýþýyorum. Hayatý, kendimi, insanlarý. Kendimden vazgeçerken, Kendimi kazanýyorum. Herkes bir cevap ararken.. Bense soruyu arýyorum. Günler bir bilmece..aylar bir bilmece.. Mevsimler kararsýz.. Güneþ zoraki doðuyor sanki. Ölüm diyorum.. Gerçekler diyarýna bir kapý. Kimi için bir son.. Kimi içinse bir kurtuluþ. Kim bilir. Ýnsanlar diyorum.. Ýnsanlar insanlara neden bu kadar uzak. Neden bu kadar ürkek. Muhabbetler diyorum.. Hep kavgayla bitiyor. Neden bu kin , neden bu nefret. Yavrusu ölmüþ kuþlar gibi. Yaþamak diyorum.. Sevebilmektir aslýnda. Gülebilmektir doyasýya. Ve anlayabilmektir.. Katlanabilmektir birazda. Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.