Haramiler

Ýnce ince bir yaðmur yaðýyor üstüme,
Ellerim ceplerimde, beþ kuruþum yok.
Yürüyorum yoksuluða,
Haramilerin sofrasýna oturmamak adýna yürüyorum;
Ama yutkunuyorum ve öfke duyuyorum,
Haramilerin, itibar ve asaletin hakir görülmesine.

Bu karamsar sokaklarda yürürken,
Yaðmur damlalarý yüzümde birer birer,
Düþlerimde kaybolan umutlar gibi süzülüyor.
Küçük bir paranýn bile deðeri kalmadý,
Sözde zenginlik, ruhun derinliklerinden uzak.
Görmüyor musun, haramiler gülerek oturuyor,
Halkýn gözünde ne denli küçülüyorlar,
Ama yine de sofra kuruyorlar,
Kendilerini yüceltiyorlar,
Oysa bu, bir illüzyon sadece.

Bir yudum suya muhtaçken,
Onlar masalar kurmuþ,
Rüzgarýn getirdiði sessizlikte
Haksýzlýða karþý bir isyan büyüyor içimde.
O yaðmur, belki de adaletin gözyaþlarý,
Bir gün bu zulüm bitecek,
Ve ben, elimi cebimden çýkarýp,
Kendimi yeniden bulacaðým.

Her damla, bir hikaye anlatýyor,
Geçmiþin acýlarýný,
Kaybolmuþ hayalleri,
Ve geleceðin belirsiz karanlýðýný.
Bir çocuk, sokakta ýslak ayaklarýyla koþuyor,
Ne umursamaz bir neþe,
Belki de bu yaðýyor olan her þey,
Kendini bulmanýn bir yoludur diyor,
Ama ben, bu yaðmuru bir aðýt gibi hissediyorum.

Karanlýk köþelerde gizlenmiþ hayaller,
Birer birer suya karýþýyor,
Her damla, her adýmda derinleþiyor acým,
Ve ben, bu yolda yürümekten korkuyorum,
Ama yürümek zorundayým,
Sözde özgürlüðü ararken,
Kendi içimdeki zincirleri kýrmaya çalýþýyorum.

Bir gün gelecek,
Bu sokaklar, bu yaðmur,
Bir baþka hikaye yazacak,
Adaletsizliðin gölgesinde büyüyen umutlar,
Bir araya gelecek,
Ve biz, bu sokaðýn çocuklarý,
Kendimizi yeniden bulacaðýz,
Ve o gün,
Yaðmur deðil, güneþ doðacak üstümüze.
Sosyal Medyada Paylaşın: