TEK KALEMDE

Bulutlar; sýnýrsýz gökyüzü deðil
Bir yýðýn uzakta iken,
karanlýða boyun büküktü
gözlerinde kör bir ýþýk görünürken.

Bir bulut deðil
binlerce bulut kaplardý gökyüzünü.
Þimþekler çakýp,yýldýrýmlar düþerdi
akþamýn alaca karanlýðýn da -Aþk varken.

Þimdi
hoyrat da olsa seviþmeler gece yarýsý
kuraklýðýn,kuruluðundan býkmýþ olsa gerek diye düþünürdüm,
bulutlarýn birbirlerine sarýlmalarýný..

Benimkisi sýradan düþlerdi sýzýp kaldýðýmda
O esnada köz düþerdi yüreðime.
Sessiz,ýþýksýz kalýr,
kalemi elime alýr - seni düþünür ,seni yazardým.

Hastaymýþsýn
içim daraldýðýnda yürek haberci
üzülürdüm seni göremediðime..
Tek kalemde anlatýlmaz öykülerdi yaþayamadýklarýmýz.

Ýçimizde yaþardý ertelenenler
kimse bilmezdi
kimselere söyleyemezdik

Yaðmur duasýnda kalakaldýk
ellerimiz yere
gözlerimiz buluta dönük
Yaðmura geçmese de
Irmaklara geçerdi sözümüz
Coþun, taþýn yüreðimizden derdik.- kendi kendimize..

Hayat biz de böyle akýp giderdi
parasýz,pulsuz
Aþksýz
Kupkuru sýzar kalýrdýk yeryüzün de
Hergün bir heceye ulaþýr bitirirdik zamaný
Bitmez di þiir, birikir hece hece..


Halil Kývrýk
Sosyal Medyada Paylaşın: