Er Kişi Niyetine
Falýn f’sine inanmazdým
Hiçte sevmezdim o meymenetsiz falcýlarý
Koþtur koþtur falcýya gidenleri içten içe küçümser
Ýskambil kaðýtlarýnda aþk arayanlara
Katýla katýla gülerdim
Þimdiyse… “Üç vakte gelecek” desinler diye
Falcýlara þaklabanlýk yapýp
Kahve fallarýmda sen çýkasýn diye
Ters dönmüþ fincanlara el altýndan rüþvet veriyorum
Öyle afili gittin ki…
Ben bile
Hani þu yaþlý köpeðini ormana býrakýr gibi býraktýðýn ben bile
Þapka çýkardým gidiþine
Yarasýný yalayan hayvanlar gibi acýmý yaladým da
Bir gün bile kan deðdirmedim lepiska saçlý aþkýmýn diþine
Çapraz sorguda seni sordu Devrin afet-i devranlarý
“Kim, seni bu hallere düþüren kadýn kim” dediler
Kimseye zikretmedim adýný
Haydudu eþkýyasý yolumu kesti de ser verip sýr vermedim
Kýrk yamalýk gibi üstümde sýrýtýp
Bir papaza giydirilen derviþ hýrkasý gibi yakýþmasa da üstüme sensizlik
Ýsyan edip, baþ kaldýrmadým sevdama
Bir kývýlcýmla yanan ormanlar gibi içten içe yanýp
Fýrtýnanýn devirdiði aðaçlar gibi kederlensem de
Her gece aþk yanýðý ellerimle yýldýz topladým saçlarýna
Belki obsidyen karasý saçlarýna takarsýn diye..
Ölüm dediðin mezara girmekse sevdiðim
Er kiþi niyetine
Her mezara ben gömüldüm
Sen içimde ölme diye…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.