Mezar Kaçkını

kitap arasýnda kurumuþ güllerin hüznü kaldý senden
kül tablasýnda unutulmuþ bir sigaranýn
içten içe yanmýþlýðý
kum fýrtýnasýna yakalanmýþ bir bedevinin
kýblesini þaþýrmýþlýðý kaldý

beni öyle güzel gömdün ki beni arka bahçene
öyle afili gittin ki…
ben bile
hani þu yaþlý köpeðini ormana býrakýr gibi býraktýðýn ben bile
þapka çýkardým gidiþine

çocuklar gibi acýmadý ki desem de
acýdý sevgili, hem de çok acýdý
þarkýlar bitti
kadehler bitti
yýllar bitti
ben bittim de...
bitmedi çok desibelli acýn

ne zaman adýnla ýslatmak istesem kurak dudaklarýmý
çapraz fiþek hüzün giyinip
eþkýyanýn Keje’si gibi sustum
sustukça, delilendim
sustukça, sýrrý dökülmüþ aynalar gibi islendim

bir papaza giydirilen derviþ hýrkasý gibi
bir türlü yakýþmadý üstüme sensizlik
aðaç kovuðunda eþini bekleyen sincaplar gibi bekledim seni
kilitledim kalbimi
nöbet bekler gibi bekledim.

teþne bir yaðmur duasý gibi hep seni fýsýldadým içimin çölüne
sahipsiz akvaryumlar gibi küflenip
anahtarý kaybolmuþ bir kilit gibi paslandým da
bir gün bile kar suyu içirmedim içimin harlanmýþ metaline
ateþe sevdalý ateþ böcekleri gibi hep sana uçtum

ýþýðýný senden alan bir kandildim ben
gittin söndüm
seni tanýdýðým gün mezarýmdan kaçmýþtým
gittin
mezarýma geri döndüm





Sosyal Medyada Paylaşın: