Mezar Kaçkını
her aþkýn bir masalý
her masalýn bir sonu var
bu masalýn sonunu
ben kendime bile anlatamýyorum
ne zaman adýnla ýslatmak istesem
kurak dudaklarýmý
çapraz fiþek hüzün giyinip
eþkýyanýn Keje’si gibi susuyorum
sustukça, delileniyorum
sustukça, sýrrý dökülmüþ aynalar gibi isleniyorum
sen deryalara sýðmayan sevdamýzý bir kaþýk suda boðup
kefensiz gömdün ya bizi arka bahçene
þarkýlarý tesellisiz
þiirleri mezesiz býrakýp
yangýndan ilk kurtarýlacak bu aþký
yangýnýn avuçlarýna attýn ya…
çocuklar gibi acýmadý ki desem de
acýdý sevgili, hem de çok acýdý
þarkýlar bitti
kadehler bitti
yollar bitti
yýllar bitti
ben bittim de...
bitmedi çok desibelli acýn
yokluðunda prangalar eskitti de Ahmet Arif
ben eskitemedim seni
sahibinin mezarýný gidemeyen köpekler gibi
gidemedim senden
son kullanma tarihi geçse de ömrümün
geçemedim o b’ela gözlerinden
ateþe sevdalý ateþ böcekleri gibi
hep sana uçtum
hep seninle soðuttum
içimdeki soðumayý unutmuþ cehennemi
en kurak mevsimde bile
hep sana aktý içimin nehirleri
ah söyleyemediðim türküm
ah yarým kalmýþ avazým
ýþýðýný senden alan bir kandildim ben
gittin
söndüm
seni tanýdýðým gün
mezarýmdan kaçmýþtým
gittin
mezarýma geri döndüm
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.