BİLMİYORUZ HİÇ BİRİMİZ

Sen þimdi elinde kör bir býçak, bir elmayla ölüm oyunlarýna soyunuyorsun.
Kamburu andýran bir býçakla…
Onu öylece sýrtýndan tutup, yüzüne dayýyorsun elmanýn.
Sen þimdi bir elmayla, bilmem kaçýncý kez ölüm oyunlarýna tutuþuyorsun.
Üstünde bir gölge beliriyor, duruyorsun.
Elma aðacýnýn üstünden uçan kuþlarýn kanatlarýna takýlýyor aklýn.
Kuþlar gidiyor, sen kalýyorsun.
Ardlarýndan seyreden bulutlara kayýyor gözlerin.
Boþluklarý dövüyor…
Suretinde bir þeyler seðiriyor.
Ayný boþluklar üstüne devriliyor.
Sen þimdi bir boþluðun, o hiç bilmediðin karanlýðýnda hayatta kalmaya çalýþýyorsun.
Yüzünde sivri, keskin bir demir kokusu…
Ayný demirle seni dövüyorlar, karþý koyamýyorsun.
Karanlýk büyüyor, küçülüyorsun.
Karanlýðýn göðsüne sýðýnmak istiyorsun, yapamýyorsun.
Sen þimdi ayný karanlýkta, ayaklarý bileklerine takýlan o küçük adam oluyorsun.
Düþtükçe elleri kirlenen, dizleri yaralanan o çocuk…
Sen þimdi mütemadiyen korkuyorsun, mütemadiyen aðlýyor.
Gözyaþlarýnýn kuyularýna düþüyorsun.
Boðuluyorsun, boðuluyorsun…
Boðulmaktan hemen önce bir memeye tutunuyorsun.
Ayaða kalkamayacak kadar yaralý dizlerini karnýna çekip, kana kana emziriliyorsun.
Sen þimdi bir kadýnýn, yüzüne dökülen saçlarý altýnda, masumiyetin aynasý oluveriyorsun.
Ýstemeye istemeye çocukluðuna doðru büyüyorsun.
Büyüdüðünde dallarýnda sallanan nice masum elmaya býçak çekecek,
Bir kurdun hanesine tecavüz edeceksin.
Bilmiyorsun, bilmiyorsun….
Sosyal Medyada Paylaşın: