Annemin Karanfilleri

geç kalma sesine
söylemek isteyip
üstüne toprak attýðýn her söz
bir adým daha yaklaþtýrýr insaný
sessizliðiyle tutuþturduðu ateþlere


...



sesinde karanfiller büyüten bir kadýndý annem
ne zaman yaðmurlar yaðsa gözlerinde
içine konuþtuklarý ýslansa sýrýlsýklam
evimizin nefessiz duvarlarý
mis gibi karanfil kokardý




babamýn telaþý
adýmlarýndan önde giderdi her yere
cümleleri hayalleriyle yarýþýr
cümleleri sýðmazdý zamana
gölge gibi takip ederdi sözlerini
baþýnda kararmýþ bir bulut



ben bir yýldýzýn ucundan tutunup
düþler çoðaltýrdým durmadan
saklamak isterdim onlarý avuçlarýmda
çok küçüktü ellerim
çok karanlýktý gece



güneþ sevmezdi
evimizin pencerelerinden girmeyi
zordu kalpte hiç yýlmadan gün inþa etmek
bu yüzden renkleri solgundur kelimelerimin




çiçekleri güneþ görmeyen
yaþlý bir pazartesi oldum büyüyünce
mevsimi sonbahar
iklimleri yaðýþlý
bahçesinde karanfiller yetiþtiren



annemin sessiz hüznündeki
dilsiz harfleri taþýmaktan
bir o kadar yorgun



hâlâ bakarým gök/yüzümdeki yýldýzlara
eski bir radyoda
’geç buldum çabuk kaybettim’ derken þarkýlar
ansýzýn daðýnýk bir kalabalýk baþlar ellerimde
karýþýrým saðanak yaðmurlara
karanfillerde annemin kokusu




bir bardak sýcak ýhlamura dökmeliyim þimdi
içimin acýsýný
güneþ kaybýndan kaybetmeden sesimi








Gia.

Sosyal Medyada Paylaşın: