FATİH'İN EMANETi

Senin aþkýnla Ýstanbul ne canlar yanmadý ki
Ah senin uðrunda kimler topraða konmadý ki...

Gururlu ve nurlu baþýn karanlýða eðildi Hiçbir devirde yüreðin böyle yanýk deðildi.

Sen ki islam beldeseydin, islam’ýný çaldýlar
Arslanlarý hapseyleyip çakallarý saldýlar.

Öz yurdunda garip iken camiiler minareler
Ýstanbul’un göbeðinde yaþýyor meyhaneler.

Filistin’de kardeþlerim sahipsiz, öksüz, yetim
Müslüman sen peþindesin kara bir zihniyetin.

Silik bir gölge olmuþsun imân ateþin sönük Kýbleni de mi þaþýrdýn? yüzün batýya dönük.

Hafiften bir ses duyunca sandým ki ayaktasýn
Sen ey Fatih’in torunu, hala mý yataktasýn.?

Sözüm düþmanýma deðil, suçlu sensin ve de ben
Elbet ezilmeye mahkûm, taðuta kulluk eden.

Sözüm acýdýr darýlma pare paredir özüm
Sýrtýn için bilenmekte býçaklar iki gözüm.

Geçmiþine dön de bir bak, özün nedir, aslýn kim?
Fatih’in emanetine sen olmalýsýn hakim.

Hep birlikte giriyoruz karanlýk bir dehlize
Emanete hýyanetlik ettik yuh olsun bize.

Nûriye Akyol
6/5/1999
Sosyal Medyada Paylaşın: