Zaman Donmuştu
Zaman, ince bir ip gibi sarkarken boþluða,
Aðýrlaþýyordu adýmlarým.
Ay yüzünü karanlýða çevirirken,
Yýldýzlar birer birer kayboluyordu ufukta.
Ve ben, son sigaramý içime çekerken,
Saat çoktan gece yarýsýný geçmiþti.
Anýlarým bir býçak gibi kesiliyor,
Çocukluðum, gençliðim yavaþ yavaþ çalýnýyordu,
Düþlerim talan ediliyordu birer birer.
Herkes kendi payýný alýp giderken,
Ben yapayalnýz kalýyordum,
Karanlýðýn soðuk kollarýnda.
Saat yine gece yarýsýný geçiyordu,
Zaman sanki donmuþtu,
Karanlýðýn göðsünde sabahý parçalýyordum.
Ama gün doðmuyordu saçlarýma,
Soðuk iliðime iliðime iþliyordu,
Yalnýzlýðým tepeden týrnaða buz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.