Zaman Donmuştu

Zaman, ince bir ip gibi sarkarken boþluða,
Adýmlarým aðýrlaþýyor gecenin ilerleyen saatlerinde.
Ay, yüzünü dönerken karanlýða,
Yýldýzlar birer birer kayboluyor ufukta.
Ve ben, son sigaramý çekiyordum içime,
Saat, çoktan gece yarýsýný geçmiþti.

Bir býçak gibi kesiliyordu anýlarým,
Çocukluðum, gençliðim çalýnýyordu yavaþ yavaþ,
Düþlerim, birer birer talan ediliyordu.
Herkes kendi payýný alýp giderken,
Ben kalýyordum yapayalnýz,
Karanlýðýn kollarýnda.

Saat, hala gece yarýsýný geçiyordu,
Zaman donup kalmýþtý sanki,
Karanlýðýn göðsünde parçalamaya çalýþýyordum sabahý.
Ama gün doðmuyordu saçlarýma,
Soðuk iliklerime kadar iþliyordu,
Tepeden týrnaða buz kesiyordu yalnýzlýðým.
Sosyal Medyada Paylaşın: