DİNGİL BEY (49)

Yalana yaltak elleri
haksýzlýða asla direnemedi,
herþeye soktuðu kibirli burnu
koruma uðruna da olsa onurunu
aldý yanlýþ koku, kendini aldattý
ve
yalpalayan dingil bacaklarý
kaçmaya yaradý sadece

“Çýkara açýk” gözleri istemedi
geçeði görmeyi
-iþine gelmediðinden belkide-
ve
doðruya týkalý kulaklarý,
yalnýzca yanlýþý öven sesleri duydu,
dil ve dudaklarý kendini gördü haklý
baþkasýný suçlu.

Köle beyni;
öyle baðýmlý idi ki
-oyuðu yalama olsa bile-
diðer tekerleklere;
Ata, arabaya,
Dizgin, kamçý ve arabacýya inanarak
yormadý kendini düþünmeyi býraktý,
nasýlsa
yaþanýyordu sorumsuz ve rahat.
Yalpalaya-yalpalaya gidilen
bu yolun doðru olduðunu sandý
ve gitti diðerlerinin peþinden,

Ama bir gün geldi,
o gün ne eðri dingilli
tekerlekler kaldý
nede dingili ne denli eðri arabacý.

Sosyal Medyada Paylaşın: