Kýrmýzý bir kuyu, çýðlýkla dolu sokaklara seslenir, Gökyüzü, omuzlarýnda taþýr gri bir akþamüstünü – Ýçine kapanmýþ tüneller, boðulmuþ trenleri hatýrlatýr. Aðaçlar kanar ama kimse dönüp bakmaz: Vazoda plastik bir gül, bahar düþü kurar.
Bir kuyruklu yýldýz, gökyüzünü yýrtar atar, Sokaklar, unutulmuþ bir hikayeye açýlýr: Karanlýk bir denizde kaybolur hayaller. Pervazlardan sarkan cam bilyeler, Çocuklarýn gözlerinden dökülür – Ýþte o an, zamanýn kendisi donar, Kirpikler kireçlenir, Göz yaþlarý içine içine süzülür.
Þehre inen bulutlar, ömrü geriye sarar: Bir köþeyi dönmek, bir evreni geride býrakmaktýr, Mavi susar, beyaz hatýrlar her zaman. Ve karanlýk bir bankta oturur, sonsuzluk.
Rüzgar, çelikten þiirler okur, Ama kimse duymak istemez. Gece, taþýnamayan bir kargo gibi bekler kapýda: Dilin sýnýrlarý kayar, Ve dünya bir fýsýltýya bürünür.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.