Düþlerimin ekvator çizgisi, gümüþ kuþaklý bir kurþun döker ayaklarýma. Hiçliðin gölgesinde yerel saatler, zamaný çentik çentik yontar. Yokuþ aþaðý süzülen meþe yapraðýnda saklýdýr bakire zaman. Paslý pencerelerde rüzgâr, her akþam postacý kýlýðýna bürünür, Ama mektup gelmez, ne eski bir dosttan ne de kayýp bir saatten.
Kýþýn karanlýðýnda donmuþ bir mavzer gibi titrer içimdeki yollar, Adýmlarýmdan düþen her iz, kayýp bir uygarlýðýn fosiline karýþýr. Çatlak bir aynanýn ardýna gizlenir þehirler, Bana yalnýzca kýrýk dökük suretleriyle seslenir. Her sokak, geçmiþin izini süren bir deliye döner, Boþluðun uðultusu, kulaklarýmda yankýlanýr.
Ve bir düðüm atarým, Hangi rüyanýn ucunu tutarým bilmeden, Örgüsünü çözmek imkânsýzlaþan bir hikâye olur gece. Sokak lambalarý, karanlýðýn çeperini özenle dikerken, Yýldýzlar tek tek kayar, geride boþ bir gökyüzü býrakýr. Ama hala kimse gelmez, ne zamandan ne de unutulmuþ saatlerden.
Bir adým ileri, bin düþ geriye… Tuzlu bir deniz kabuðu içindeki yankýyý dinlerim, Sanki tüm denizler o an bana aðlar, Ve sahile vuran her dalga, unuttuðum bir ismi çaðýrýr.
Belki de beklemek, hiçliðin meyvesidir. Bir rüyanýn düþe dolanmýþ ince sarmalýdýr. Zamaný kovalarým , Bir gölge gibi kayar parmaklarýmýn arasýndan, Bütün kapýlar ayný yere açýlýr; Sonsuz bir boþluða, Ki orada yalnýzca sessizlik hüküm sürer.
Bir fener misali ýþýk ararým, Ama her ýþýk bir gölge doðurur ardýnda, Ve gölgeler, adýmlarýmý birbirine düðümleyen bir zincir olur. Bir çýnar aðacýnýn gölgesinde soluklanýr gece, Dallarýnda kýrýlmýþ saatlerin tortusu birikir, Zamaný geri saracak bir çarkýn diþlisi kaybolmuþtur çoktan.
Ve ben hâlâ beklerim, Ne bir rüzgâr, ne bir mektup, ne de bir iz gelir, Sadece boþ sokaklar, adýmlarýmýn yankýsýnda kaybolur, Bir son bulur belki de her þey zamaný geldiðinde. Ama ne bir elveda, ne de bir baþlangýç vardýr bu hikâyede.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.