Sürgün

Hayat seni kendi düþlerinin tuzaðýna düþürür,
Sevdiðinin gözlerinde boðulurken,
Onunla savaþmak zorunda býrakýr.
Kalbinin sahibine deðil,
Zamanýn ve þartlarýn boyunduruðuna esir olursun.
Gönlünün haykýrdýðý "hayýr"ý,
Dilin zoraki bir "evet"le mühürler.

Ömrünün geri kalanýný,
Bir yabancýnýn gölgesinde sürdürürsün,
Her anýnda onunla olsan da,
Ama ruhun ondan fersah fersah uzakta.

Kalbini kendi ellerinle gömmüþ bir mahkûm gibi,
Kendi içindeki labirentte kaybolur,
Kendi zindanýnda tutsak olursun.

Zamanla hayatýnýn seyircisi haline gelirsin,
Mutluluk sana yabancý,
Sessiz çýðlýklarýn kadere yenik düþer.
Tenin, bir zamanlar kutsal bildiðin o beden,
Her gece acýmasýzca çiðnenir,
Gözyaþlarýn bile yýkayamaz o kirli lekeleri,
Çünkü insan,
Ait olmadýðý bir tenin,
Ve ait olmadýðý bir hayatýn içinde sürgündedir.

Ve bu sürgün,
Her geçen gün daha da derinleþir,
Hayatýnýn rehin alýnmýþ anlarýnda.
Kendi kalbinde,
Kendi hayatýnda bir misafir gibi yaþarsýn,
Sonsuz bir özlemle,
Asla kavuþamayacaðýn bir hayalin peþinde...
Sosyal Medyada Paylaşın: