ANNE

Burada geçen günlerin birbirinden farký yok
Geçen her gün benden de bir þeyler alýp götürüyor
Hafta sonu gelmiþ kimsenin umurunda deðil
Çünkü gidecek bir yer yok
El kadar düzlükte dolanýp
Kader mahkûmlarý gibi volta atýyoruz
Zaman acýmasýz olsa da
Kendi kendime, geçer diyorum
Ama biliyorum ki geçen zaman deðil bizmiþiz
Evet, bizmiþiz geçen
Bazen kendinden bazen de her þeyden çekip gidersin
Çünkü kalmanýn hiçbir anlamý kalmamýþtýr
Ama dünyadan gitmek
Bu genç bedenlerin en son istediði þey olsa da
Belki bugün, belki de yarýn ölebilirim düþüncesi
Herkesin hatta benim de aklýmda
Burada düþünmeye çok vaktim var
Ama her geçen zaman canýmdan can alýyor, içimi yakýyor
Bir de korku
Evet, ölümden burada çok korktum, hem de çok
Çünkü çok ölüm gördüm
Gencecik fidanlar düþtü, toprak oldu Ýnsan doðar ve ölür
Belki de bilinçaltýmýza girmiþ ölüm
Ýki metrelik topraða girmek
Musalla taþýna konmak
Ya mayýna basýp parçalanmak
Ya da bir mermi yiyip boylu boyuna uzanmak
Bir de senden ebedi kopup gitmek
Bunun düþünmek bile çok zor
Bazen kendime soruyorum
Beni bu hayatta, gerçek anlamda kim sevmiþti, diye
Cevap çok basit, sadece annem sevmiþti
Çünkü annem dýþýndakiler þimdi bana yalan geliyor
Hani derler ya, ana gibi yar olmaz, diye
Bunu kim söylemiþse doðru söylemiþ
Yollarýmýza kahpe pusular kurulmuþ
Buralarda canlar alýnýp verilmekte
Can pazarýndayým anne!
Kör kurþun adres sormaz derler ya
Çocuklara, kundaktaki aðzý süt kokan bebeklere
Burada da kurþunlar sýkýlmakta anne!
Buralarda rüzgârlar sert eser
Rüzgârlar bedenimi savurur bir âlemden bir âleme
Kar, pus, tipi, gece ayazýnda üþüdüm, dondum anne!
Aç kollarýný ben geldim, sar beni anne!
Aç ki kollarýnda ýsýnayým anne!
Artýk uyku uyuyamýyorum
Yüzüm gülümsemeyi unuttu
Yusuf gibi bir kör kuyunun dibindeyim
Ve Azrail baþýmda beklemekte
Araf’tayým, el ver de çýkayým anne!

Sosyal Medyada Paylaşın: