Veda
Ve veda… Sonun baþlangýcý.
Veda, çeþitli versiyonlarý olan bir ayrýlýk seremonisidir. Törenseldir. Ekseriyetle en az iki kiþilik bir oyunun, son sahnesidir. Yaþanýlanlara bakýp gülümsemek ve o vakte kadar Tanrý’nýn hayatýna kattýklarýna þükretmek gerekir aslýnda ama bunu pek az insan baþarabilir. Ayrýlýklarý göðüslemek öyle her yiðidin harcý deðildir.
Vedalar, cevap hakký tanýnmayan, tek taraflý vurgunlardýr. Ayrýlmanýn hüznü ve burukluðuyla ekþimsi bir tat dolar ömrünüze ve giderek tatsýzlaþýr. Acýr… Ve vedalar her zaman acýtýr. Terk eden kim olursa olsun, kimi zaman mecburiyetten, kimi zaman vakit geldiðinden gidilir. Kimi zaman ülkene veda etmen gerekir, kimi zaman sevdiðine… Ve kimi zaman da dostlarýna… Olaylar, kiþiler deðiþir ancak sonuç deðiþmez! Canýn acýr, gözlerin dolar, boðazýna bir düðüm takýlýr ve oracýkta kalýr. Tek bildiðin geri dönüþü olmayan bir yolda olduðundur!
Veda, kýsa bir kelimedir. Öznesi belirsizlik, yüklemiyse çaresizliktir...
Hayat vedalarla tükeniyordu aslýnda. Nelere veda etmiþtik þimdiye kadar? Bebekliðimize, çocukluðumuza, okulumuza, mahallemize, ergenliðimize, delikanlýlýðýmýza, genç kýzlýðýmýza, platonik sevdalarýmýza, liselerimize, öðretmenlerimize, arkadaþlarýmýza, þehrimize ve belki de ülkemize… Bu örnekleri çoðaltmak mümkündü tabi ama kýsaca hayat vedalardan ibaret bir akýþtý belki de…
Hep bir son gibi görünse de yepyeni baþlangýçlara yelken açýlan andýr… Ve her insanýn en iyi, en etkili, en son vedasýdýr, ölüm…
‘’Ýnsanlarýn birbirini tanýmasý için, en iyi zaman, ayrýlmalarýna en yakýn zamandýr.’’ demiþ Dostoyevski…
Doðru zamanda olmamasýndandýr belki de bu kadar zor olmasý. Zordur vedalar. Zorluðu zamansýzlýðýdýr… Doðasýnda vardýr zamansýzlýk… Hele bir de ön ek aldý mý? Acýsýndan yenilmez bir sancý sunar damaklarýmýza…
El / veda…
El olur… El olursun…
************
Ben seni gönlüme deðil, ömrüme sýðdýrmaya çalýþýrken;
Sen beni, Üç hecelik, EL VE DA’ya sýðdýrdýn…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.