bir akþamý bir akþamýn kollarýnda sallarken, izmarit kokulu fincanýn kýrýlmýþ kulpuna masal anlatýyordum, ya da sadece içimi dýþardan izliyordum, laf mý beni dövüp çýrpan ben mi sövüp fýrlatan,
bilmiyordum, bir ara gözlerimi bir aynada suladým, belki kurumuþ topraktan, belki gün görmemiþ bahttan,
aynadaki yabancý bana el gibi baktý, ürküp gözlerimi sakladým, kimden ya da neden sorusuna bir soru iþareti býrakýp el gibi ardý ardýna merdiven basamaklarýna damladým,
sonra içimi içimden söküp, sanki bir þiþte büyüttüm, tüm dünya benim dýþýmda, herkes herkesin içinde,
bir tek ben, dýþ kapýnýn iç mandalý, sadece kendime kilit, açkýsýz, çözümsüz,
bir þey farkedilen, uzun zamandýr sadece içime, yalnýz kendime konuþuyorum, artýk içim bile yaban aynada ki yabancýydým iþte sadece yabanýn yabaný.. Sibel Karagöz #sibelkaragözþiirleri #sibel_karagoz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.