BABALARIN YÜKÜ

Papatyam!
Beni benden alan, o bakýþlarýn yok mu?
Þimdi sen, bensiz ne yapýyorsun?
Ya ben, sensiz ne yapýyorum?
Anlatýlmaz acýlar yaþarken
Gözlerine, tenine, nefesine hasretim
Biliyor musun?
Ýnsan kendi kaderine çocuklarýný ortak eder
Kendi hayatýndaki eksiklikleri
Yaþayamadýklarýný, olamadýklarýný onlardan
Çocuklarýndan ister
Babam da bana bunu yapmýþtý
Bunu yaparken benim ne istediðime
Ne düþündüðüme bakmadý
Kendi setlerini bana da kendi elleriyle çekti
Bazen de babalar, çocuklarýnýn hayatlarýný zindan eder
Omuzlarýna kaldýramayacaðý sorumluluklar yükler
Yapacaklarýna engel olur
Ýþte bu yüzden insan, istemediði günü ve geceyi yaþar
Herkesin karanlýðý ve aydýnlýðý ayrýdýr
Herkesin gecesi kendisine karanlýk
Benim gecelerim ise katran karasý
Benim gecelerim de þafaklar sökmez
Sökse de gündüzlerimi aydýnlatmaz
Çünkü sen yoksun
Benim ýþýðým, nurum sensin
Eðer sen yoksan, bil ki ben hep karanlýklardayým, yokum
Her þeyi zamana býraktým ama biliyorum ki yaþam kýsa
Bir an geleceksin diye umutlanýp sevinsem de
Sen gelir misin, ya da ben görür müyüm?
Ýþte bunu bilmiyorum
Þimdi bu gurbet ellerinde kalmýþým
Gittiðim, yürüdüðüm yollar sana çýkmaz olmuþ
Çünkü burada yollar, aþka, sevgiye ve sana çýkmýyor
Burada yollar ölüme çýkýyor
Ýnsan burada yürümeye korkuyor
Dað yamaçlarý hep sis, pus ve kahpe pusulara gebe
Vatan hainleri vurmak için bekliyor insaný
Burada geceler ölüm koksa
Türlü türlü ihanetlere gebe olsa da
Ben gecenin karanlýðýný seviyorum
Niye mi?
Yüzümdeki hüznü, gözlerimden akan yaþlarý
Arkadaþlarým görmüyor
Onlarla polyannacýlýk oynuyor
Güçlü bir adam profili çiziyorum, olmayan…


Sosyal Medyada Paylaşın: