UNUTTUM SENİ

Papatyam!
Ben seni yüreðime bir ömür farz kýlmýþken
Sen bir dilenciye sadaka verir gibi sevdin beni
Oysa ben sana elimi deðil kalbimi açmýþtým
Ama bilmedin
Senden sonra keskin bir býçak gibi
Çapraz sevdalara sýrt vermiþim
Her birinin izi, daha dün gibi acý veriyor canýma
Yanmaktan köze dönmüþ yüreðim
Dayanacak gücüm kalmadý gitmelere
Zamansýz aðardý saçlarým tel tel
Tez kýrýldý kolum kanadým
Ne zamandýr bir dosttan mektup almadým
Telefonum çalmaz oldu ne zamandýr
Biliyor musun?
Ne zamandýr gece ile gündüzün de bir farký yok benim için
Saksýdaki papatyayý da sevmedim nicedir
Kýrmýzý bir gülün dikenleri batmadý elime
Ya ben sevmesini bilemedim
Ya da sevdiklerim deðerimi bilmedi
Neden hep terk edilen ben oldum?
Anlayamadým þimdi
Yalnýzlar Mahallesi, Hasret Sokak, Hüzün Apartmanýnda oturuyorum
Ara sýra da özlemler sahiline gezmeye gidiyorum
Ýnan ki çayýma tat veren þeker gibi özledim seni
Sanki doðduðum günden beri sensizim
Bazý geceler rüyamda bana geliyor gibisin
Yüzünü hayal ediyorum, sadece biçimlendiriyorum
Sesinin tonunu hatýrlayamýyorum
Sahi sen esmer mi, kumral mýydýn?
Adýn ne idi senin?
Sevda mý, Canan mý?
Ýnan bana sevgili, inan bana unuttum seni…

Sosyal Medyada Paylaşın: